Skoðun

Eru ráðamenn, sem halda krónunni að landsmönnum, að brjóta stjórnarskrána?

Ole Anton Bieltvedt skrifar
Frá stofnun lýðveldisins hafa ráðamenn beitt krónunni sem gjaldmiðli fyrir landsmenn. Með tímanum kom í ljós, að hagkerfi okkar væri allt of lítið og þar með allt of óstöðugt fyrir traustan og öruggan eigin gjaldmiðil. Krónan mun hafa fallið 40 sinnum frá 1950.

Við hvert gengisfall hafa miklir fjármunir færst milli manna. Oft hafa skuldir lántakenda aukizt – líka vegna þeirra okurvaxta, sem ónýtri krónu fylgja– og þannig hafa mikil – stundum gífurleg – verðmæti færst milli manna.

Verst var þetta í hruninu 2008, þegar skuldir margra tvöfölduðust og margir misstu aleiguna. Hrunið lagði í raun líf margs góðs Íslendingsins í rúst, og hafa sumir ekki beðið þess bætur enn. Óforskammaðir bankastjórar halda t.a.m. hundruðum fórnarlamba hrunsins enn í gíslingu á svörtum lista.

Í tengslum við hrunið blöskrar mér margt og ofbýður sumt, bæði það, sem gerðist þá, en ekki síður þá afstöðu þeirra ráðamanna, sem halda því fram, að krónan sé eini rétti og bezti gjaldmiðillinn fyrir landsmenn.

Bjarni Benediktsson sagði í frétt á RÚV 30. marz sl., að krónan hefði komið okkur út úr hruninu, þó að allir menn, sem málið skoða í alvöru og af fagmennsku hljóti að sjá, að það var einmitt krónan, sem kom okkur í hrunið.

Allar þær smáþjóðir í Evrópu, sem voru í ESB og nutu styrks Evrunnar, komust frá bankakreppunni án verulegra áfalla – með skrámur – meðan margir eða flestir Íslendingar urðu fyrir alvarlegum áföllum, sem kalla verður beinbrot.

Nefna má Lúxemborg, Írland, Eistland, Lettland, Litháen, Möltu, Slóveníu og Kýpur, sem dæmi um smærri lönd, sem sluppu frá kreppunni „með skrekkinn“, og náðu sér fljótt á strik aftur, þökk sé ESB, evrunni og Evrópska seðlabankanum.

Maðurinn, sem keikur mælti með krónunni á RÚV 30. marz, sagði þetta í viðtali við Fréttablaðið 19. ágúst 2011: „Ég neita því hins vegar ekki að það er mjög erfitt að halda myntinni stöðugri, jafn lítil og hún er og viðkvæm fyrir ytri áhrifum. Það má orða það svo að sveiflurnar séu eins og fórnarkostnaður þess að hafa smáa mynt…“ Fórnarkostnaður; hverju var verið að fórna, fyrir hvern og á kostnað hvers!? – Ekki er minni allra langt.

Ef Íslendingar ættu engan valkost í gjaldmiðlamálum, mætti skilja krónusinna, en svo er ekki. Íslendingar hafa átt aðgang að öflugasta og traustasta gjaldmiðli heims, evrunni, um árabil.

Alls gengu 12 evrópsk ríki t.a.m. í ESB á árunum 2004 til 2007. Er ekki ósennilegt, að Ísland hefði líka getað tryggt sé aðild að ESB á þessu tímaskeiði, en afturhaldsöfl landsins komu í veg fyrir það. Því fór sem fór 2008.

Það er loks ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur, sem áttar sig á bráðri krónu hættunni, enda heljarstökk hrunsins rétt afstaðið, og sækir um aðild að ESB 2009. Sýndi sú ríkisstjórn með þessu skynsemi, framsýni og ábyrgð gagnvart landsmönnum. Formlegar samningaumleitanir hófust 2011.

Því miður náðu svo þröngsýnis- og íhaldsöflin aftur völdum í kosningunum 2013, og tilkynnti Gunnar Bragi Sveinsson, sem var utanríkisráðherra stjórnar Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar, ESB í marz 2015, að Íslandi drægi umsóknina til baka. Var lítill bjarmi skilnings eða vizku yfir því.

Þessir 2 menn, ásamt með Bjarna Benediktssyni, ákváðu með þessari tilkynningu að halda sér í krónufarinu, þó að það hafi nánast valdið þjóðargjaldþroti og leitt ómælt böl yfir landsmenn nokkrum árum áður, og voru ekki einu sinni til í að láta reyna á samninga.

Ég spyr mig nú; hvar var dómgreind, framtíðarsýn og skilningur þessara manna á hagsmunum Íslendinga og þeirri alþjóðavæðingu, sem löngu var byrjuð og ekki verður stöðvuð, þar sem menn þurfa að skipa sér í fylkingu með sínum nánustu, og, hvar var ábyrgðin gagnvart landsmönnum?

Það liggur fyrir, að gífurlegar eignatilfærslur hafa átt sér stað í þessu landi, langt umfram það sem gerist í öðrum siðmenntuðum löndum, á sama hátt og það liggur fyrir, að krónan er höfuðorsök þessara tilfærslna.

Eru gjörðir þessara manna og annarra þeirra, sem halda krónunni með öllum ráðum að landsmönnum þá í samræmi við Stjórnarskrá lýðveldisins Íslands?

72. gr. hljóðar svona: „Eignarrétturinn er friðhelgur. Engan má skylda til að láta af hendi eign sína nema almenningsþörf krefji. Þarf til þess lagafyrirmæli og komi fullt verð fyrir“.

Hafa ráðamenn brotið Stjórnarskrána í stórum stíl og jafnvel með saknæmum hætti? Hvað með drengskaparheiti þingmanna gagnvart Stjórnarskránni, og hvað með gr. 14 um ábyrgð ráðherra; „Ráðherrar bera ábyrgð á stjórnarframkvæmdum öllum“!? Dæmi nú hver fyrir sig.

 

Höfundur er alþjóðlegur kaupsýslumaður.




Skoðun

Sjá meira


×