Afreksmaðurinn Gunnar Dan Wiium skrifar 25. október 2020 13:00 Í gærkvöld sáum við fjölskyldan leikna sjónvarpsmynd um frægustu fimleikakonu allra tíma. Ung amerísk. Undrabarn með meðfædda hæfileika á sviði fimleika. Þessir meðfæddu hæfileikar spiluðu svo saman með félagslegum aðstæðum, því baklandi sem hún hafði sem og meðfæddri skapgerð til leiksins. Allir þættir til staðar sem gerðu hana af margföldum heimsmeistara og ólympíufara. Sönn goðsögn. Fékk mig, litla mig til að hugsa um hvað ég hef afrekað í lífinu og hver mælikvarðinn er sem segir til hvort um afrek sé að ræða eða ekki. Þessi stanslausi samanburður sem ýmist segir mér að ég sé ýmist betri eða verri. Spurningin þá er, betri eða verri en hver? Er ég að stefna að framförum minnar eigin getu gærdagsins eða er ég með stöðuga sýn útávið sem svo er filteruð af ótta við mistök og höfnun? Er ég að upplifa tíma og afstöðuleysi í leiknum sem knýr mig í núvitund? Þessa núvitund sem framkallar frítt flæði og hámarks getu og frammistöðu. Stefni ég að sigri til að skara fram úr öðrum eða stefni ég að sigri til setja mælinn sem stefnu fyrir þá sem fylgja? Er ásetningur og metnaður minn hreinn eða er ég knúinn af girnd og ótta? Þetta eru mikilvægar spurningar sem varða flest eða ekki öll svið lífsins. Ég lít til baka og finn að ég á erfitt með að viðurkenna sigrana í lífi mínu. Ég virðist eiga auðveldara með að deila sársauka og ósigrum. Ég lít til baka og sé staði í lifi mínu þar sem ég tók svokölluð leap of faith í átt inn i óvissu en með trú og óljósa sýn á ákveðna niðurstöðu. Ég sé að ég hef stigið inn í óttan og lagt í verkefni sem hefðu snúið mig niður í fyrsta andartaki, ef ég hefði reynt að sjá fyrir mér heild í stað þess að einblína bara á fyrsta skrefið. Vöxtur felst í trú og samkennd. Samkennd sem segir mér að ég sé hinir. Samkennd sem segir að égið mitt geti alveg eins og önnur ég. Samkenndin færir mig áfram skref fyrir skref inn á ótroðnar slóðir. Þessu mun aldrei ljúka. Skrefið sem ég tek í dag er að skilja þennan veruleika. Ekki svo ég geti baðað mig í þekkingu og visku heldur svo ég geti deilt honum með mínu nærumhverfi. Í formi uppeldis deilum við, ábyrgir foreldrar visku sem við höfum öðlast í gegnum gleði og sorg. Sigra og ósigra. Áfram við, afreksfólk og áhrifavaldar!! Höfundur starfar sem smíðakennari Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Athugið. Vísir hvetur lesendur til að skiptast á skoðunum. Allar athugasemdir eru á ábyrgð þeirra er þær rita. Lesendur skulu halda sig við málefnalega og hófstillta umræðu og áskilur Vísir sér rétt til að fjarlægja ummæli og/eða umræðu sem fer út fyrir þau mörk. Vísir mun loka á aðgang þeirra sem tjá sig ekki undir eigin nafni eða gerast ítrekað brotlegir við ofangreindar umgengnisreglur. Mest lesið Enga saltdreifara á Bessastaði takk Skírnir Garðarsson Skoðun Bakslag í streymi Silja Snædal Drífudóttir Skoðun Eins og sandur úr greip Jón Steindór Valdimarsson Skoðun Sögufölsun eytt í kyrrþey Hjörtur Hjartarson Skoðun Hvernig forseta vilt þú? Valdís Arnarsdóttir Skoðun Spurðu fólkið Halla Tómasdóttir Skoðun Óbærileg léttúð VG Jakob Frímann Magnússon Skoðun Hvar er eldhúsglugginn? Elsa Ævarsdóttir Skoðun Satt og logið Bryndís Schram Skoðun Hver er pælingin? Ásgeir Brynjar Torfason Skoðun Skoðun Skoðun Eins og sandur úr greip Jón Steindór Valdimarsson skrifar Skoðun Enga saltdreifara á Bessastaði takk Skírnir Garðarsson skrifar Skoðun Hvernig forseta vilt þú? Valdís Arnarsdóttir skrifar Skoðun Spurðu fólkið Halla Tómasdóttir skrifar Skoðun Vopn, sprengjur og annað eins Árný Björg Blandon skrifar Skoðun Hvar er eldhúsglugginn? Elsa Ævarsdóttir skrifar Skoðun Bakslag í streymi Silja Snædal Drífudóttir skrifar Skoðun Tímaskekkja á 21. öldinni Valerio Gargiulo skrifar Skoðun Hver er pælingin? Ásgeir Brynjar Torfason skrifar Skoðun Í átt að velsæld á nokkrum mínútum Olga Björt Þórðardóttir skrifar Skoðun Er fyrirmyndarríkið Ísland í ruslflokki í sorpmálum? Sigurður Páll Jónsson skrifar Skoðun Takk fyrir vettlingana! Hópur foreldra leikskólabarna í Reykjavík skrifar Skoðun Hvað varð um samveruna? Hildur Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Listir og velferð Kristín Valsdóttir skrifar Skoðun Er forsetaframbjóðendum umhugað um dýravernd? Árni Stefán Árnason skrifar Skoðun Þegar þú vilt miklu meira bákn Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Óbærileg léttúð VG Jakob Frímann Magnússon skrifar Skoðun Að hafa áhrif á nærumhverfi sitt Guðbrandur Einarsson skrifar Skoðun Framtíð innri markaðarins Gunnar Bragi Sveinsson skrifar Skoðun Satt og logið Bryndís Schram skrifar Skoðun Alþjóðlegi leiðsöguhundadagurinn Sigþór U. Hallfreðsson skrifar Skoðun Framsókn leggst ekki í duftið Guðmundur Birkir Þorkelsson skrifar Skoðun Að dreyma um alheim góðvildar Valerio Gargiulo skrifar Skoðun Að bjarga sex lífum á mínútu í hálfa öld Birna Þórarinsdóttir skrifar Skoðun Þegar þú ert báknið Gabríel Ingimarsson skrifar Skoðun Svik við þjóðina Alfreð Sturla Böðvarsson skrifar Skoðun Innivist er mikilvægasti þátturinn við hönnun íbúða! Ásta Logadóttir skrifar Skoðun Brautryðjandinn Baldur Þóra Björk Smith skrifar Skoðun Katrín og Gunnar? Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Ótímabundin leyfi, ótímabundið náttúruníð Elvar Örn Friðriksson skrifar Sjá meira
Í gærkvöld sáum við fjölskyldan leikna sjónvarpsmynd um frægustu fimleikakonu allra tíma. Ung amerísk. Undrabarn með meðfædda hæfileika á sviði fimleika. Þessir meðfæddu hæfileikar spiluðu svo saman með félagslegum aðstæðum, því baklandi sem hún hafði sem og meðfæddri skapgerð til leiksins. Allir þættir til staðar sem gerðu hana af margföldum heimsmeistara og ólympíufara. Sönn goðsögn. Fékk mig, litla mig til að hugsa um hvað ég hef afrekað í lífinu og hver mælikvarðinn er sem segir til hvort um afrek sé að ræða eða ekki. Þessi stanslausi samanburður sem ýmist segir mér að ég sé ýmist betri eða verri. Spurningin þá er, betri eða verri en hver? Er ég að stefna að framförum minnar eigin getu gærdagsins eða er ég með stöðuga sýn útávið sem svo er filteruð af ótta við mistök og höfnun? Er ég að upplifa tíma og afstöðuleysi í leiknum sem knýr mig í núvitund? Þessa núvitund sem framkallar frítt flæði og hámarks getu og frammistöðu. Stefni ég að sigri til að skara fram úr öðrum eða stefni ég að sigri til setja mælinn sem stefnu fyrir þá sem fylgja? Er ásetningur og metnaður minn hreinn eða er ég knúinn af girnd og ótta? Þetta eru mikilvægar spurningar sem varða flest eða ekki öll svið lífsins. Ég lít til baka og finn að ég á erfitt með að viðurkenna sigrana í lífi mínu. Ég virðist eiga auðveldara með að deila sársauka og ósigrum. Ég lít til baka og sé staði í lifi mínu þar sem ég tók svokölluð leap of faith í átt inn i óvissu en með trú og óljósa sýn á ákveðna niðurstöðu. Ég sé að ég hef stigið inn í óttan og lagt í verkefni sem hefðu snúið mig niður í fyrsta andartaki, ef ég hefði reynt að sjá fyrir mér heild í stað þess að einblína bara á fyrsta skrefið. Vöxtur felst í trú og samkennd. Samkennd sem segir mér að ég sé hinir. Samkennd sem segir að égið mitt geti alveg eins og önnur ég. Samkenndin færir mig áfram skref fyrir skref inn á ótroðnar slóðir. Þessu mun aldrei ljúka. Skrefið sem ég tek í dag er að skilja þennan veruleika. Ekki svo ég geti baðað mig í þekkingu og visku heldur svo ég geti deilt honum með mínu nærumhverfi. Í formi uppeldis deilum við, ábyrgir foreldrar visku sem við höfum öðlast í gegnum gleði og sorg. Sigra og ósigra. Áfram við, afreksfólk og áhrifavaldar!! Höfundur starfar sem smíðakennari